WEGRITSEN UIT DE KUDDE
Zip! De rits van mijn koersvestje bevestigt wat mijn broeksriem al enkele weken aanhaalt: ik sta nét iets te bol. Toch naar mijn strenge normen. En dat ondanks veertig dagen vasten en het vele buitenwerk. Maar ik zit de laatste tijd te veel op mijn gat. Achter de oude zwarte lessenaar in mijn eigenhandig gebricoleerde schrijfhok. Zonder raam en dus heerlijk somber. In het duisterste kantje van het huis verdien ik de rest van onze gezinsboterham. Hier schrijf ik voor managers en interview ik directeurs. Meestal slecht gekamd en in mijn werktenue.
Want na mijn kantoorjob vlucht ik naar buiten. Terug het licht in. Om het gras te maaien of de moestuin te spitten. Elke dag vuile nagels door het wroeten in de aarde en het klieven van hout. Dit is het leven! Die balans tussen donker en licht. Tussen somber hok en weidse natuur. Tussen zachte toetsenbordvingers en eelterige handen. Tussen veel te serieuze managers en de immer vriendelijk wuivende buurman op zijn tractor. Laat het maar allemaal bestaan. Zodat ik ertussen kan blijven laveren. Fluitenderwijs. Als een fietsende pendelaar door de files.
Even was ik die balans kwijt. En liep ik plots weer mee met de kudde. Al een stuk voor negenen en lang na vijven. De ene schrijfopdracht liep over in de andere. Hij die niet meer gevonden wilde worden, was opnieuw 100% bereik- én inzetbaar. Maar ik miste mijn vuile nagels, had de buurman al weken niet meer gezien en voor het eerst in drie jaar vielen de kruimels van mijn 'pain quotidien' weer tussen de toetsen van mijn computer. Eten vanachter mijn bureau: ooit mijn maatstavende definitie van gedrevenheid, nu die van domme kloot.
Dus ik deed wat ik vroeger naliet: 'neen' zeggen. Tegen opdrachtgevers en hun gulle centen. Ook al zijn die in onzekere tijden welkom. Maar het leven komt altijd van rechts. En zuur verdiend brood smaakt alleen als je het opeet met de mensen die je graag ziet. In de zon. Vlakbij mijn pas omgespitte moestuin en met de nieuwsgierige koeien van de vriendelijke buurman als getuigen. De enige vorm van kuddegedrag waaraan ik me wél nog wil blootstellen. Maar genoeg geschreven voor vandaag! Ik spring op mijn koersfiets. Laveren tussen de heuvels. En ritsen door de file van het leven. Zip!