MARRON CHAMPION

Plots begon hij te huilen. Op de achterbank van de auto. Twintig minuten eerder klonk de finale buzzer van zijn basketbalwedstrijd. Verloren met amper één puntje verschil. Ik dacht dat hij daarom zo verdrietig was. Want Gust verliest niet graag. Zo vader, zo zoon. Maar er was meer aan de hand. De dikte van zijn tranen verraadden een diepere pijn. "Weet je wat de 'arbitre' tegen mij zei?", snikte hij zachtjes. "Hij noemde me 'le marron'!" Ik begreep het niet meteen. Maar plots besefte ik het. Voor het eerst had iemand mijn zoon 'die bruine' genoemd. 

Was het bewust kwetsend? Of eerder omschrijvend en dus niet per se slecht bedoeld? Zelden voelde ik me zo machteloos. Het duiveltje op mijn linkerschouder dwong me rechtsomkeer te maken en de fransoos te confronteren met zijn uitspraak. Maar ik luisterde naar het sussende engeltje aan de andere kant. Het conflict aangaan kon immers nooit de juiste reactie zijn. Of was ik simpelweg laf? Moest ik niet gewoon tonen dat ik ook écht een sterke papa ben? En dat die "spierballen" niet alleen gemaakt zijn om te ravotten, maar ook om mijn bloed met hand en tand te verdedigen.

Want ja: Gust is mijn bloed. Óns bloed. Suzanne en ik sloten hem eerder in ons hart dan in onze armen. Met respect voor zijn persoonlijkheid en verborgen verleden. En al wie daar deel van uitmaakt. Bekend of onbekend. Wij kregen de eer om hem groot te brengen. Met de juiste inzichten en waarden. Vergelding hoort daar niet bij. Zelfs als je ouderlijke handen jeuken. En het bloed kookt waar het niet gaan kan. Of ik op een dag toch niet anders reageer wanneer iemand mijn zoon beledigt? Zeker wel! Vergeef me bij voorbaat. Ik ben ook maar een mens. En een vader die geregeld van zijn voetstuk valt.

"Je weet wat papa denkt over mensen die dat soort dingen zeggen …", vertel ik hem troostend. "Ja …", snift hij. "Dat ze bang zijn." Iets wat ik oprecht geloof. Racisten en al dat andere tegen-van-alles-en-nog-wat-gepeupel zijn na dom vooral angstig. Schrik om verder te kijken dan hun neus lang is. Om hun blik te verruimen. En vervolgens vast te stellen dat er achter de horizon een wereld schuilt die best wel de moeite waard is om te ontdekken. In dit geval die van een klein krulgehaard kereltje met een hart van goud, hazelnoten oogjes en een huid van het allermooiste bruin. 'Le marron' est mon champion!