LIEFS UIT LOURDES

Ik diende er mijn eerste mis. Te Lourdes op de bergen. Bij de Clarissen. Het betekende mijn definitieve doorbraak als koorknaap. Vijfendertig jaar later passeer ik nog regelmatig langs de sobere kloostergevel. Hier een uurtje vandaan. Niet dat ik zo'n heilige boon ben. Mijn kerkgang is spectaculair gedaald. Al kom ik nog altijd graag in Zijn huis. Vol of leeg. Het geeft me rust. En houdt me klein. Iets waar weinig hedendaagse 'waarheidsverkondigers' in slagen. Oude of nieuwe media: allemaal schrijven ze hun eigen testament. En prediken ze wat we moeten doen. Gelooft u het nog?

Geef mij dan maar die goeie ouwe pastoor. De kinderachtige mopjes neem ik er wel bij. Het is nu eenmaal makkelijk om smalend te doen over de kerk en haar beminde gelovigen. Lourdes op kop. Sommige nieuwsgierige gasten bestempelen het als "één grote commerciële kermis". En ja, de paternosters en wijwaterbidons in blauwneon-verlichte winkeltjes doen ook mij pijn aan de ogen. Net als de flets geafficheerde toeristenspaghetti's en belegde broodjes Bernadette. Maar wie verder kijkt, ziet meer. En begrijpt dat het voor de oprecht belevende bezoeker om iets anders gaat.

Mensen vinden hier kracht. Ze voelen hun begrepen en gesteund. Ongeacht hun voorgeschiedenis of afkomst. Kent u nóg zo'n plek? Geen wonder dus dat pelgrims hier blijven verschijnen. Oud én jong. Onlangs woonde ik er een ziekenzalving bij van een groep Limburgers. De priester ging rond en legde zijn hand op het voorhoofd van elke meegereisde oudere en zieke. Zelden zag ik zoveel verschillende emoties op één moment. Verdriet, pijn, vreugde en geluk. Ook bij de vrijwillige begeleiders. Neen, dit is écht geen ker-mis. Dit is ultieme verbondenheid en dus 's werelds grootste ge-mis.

Aanbid de voetbalgoden in het menslievende Qatar of geloof grenzeloos in de objectieve Instagramposts van uw favoriete influencer. Maar kijk niet neer op de goed bedoelde intenties van de Lourdes- (of eender welke) pelgrim. Het raakt mij recht in het hart. Wat ben ik nog altijd fier dat ik hier mijn eerste mis diende. Onder het wakende en trotse oog van ma en pa. Blinkend op de eerste rij. Dit was ook hún plek. Nog steeds. Misschien wil ik er daarom wel geen slecht woord over horen. Omwille van dat waardevolle stukje familienostalgie. En mijn rotsvast geloof in hun onvoorwaardelijke liefde.