ONVOLMAAKT GELUKKIG

Vriendschap is een illusie. Ken je dat liedje? Het spookt hier vaak door mijn hoofd. Bij het schoffelen in de tuin. Of het kappen van hout. Ook al klopt het niet. Hoogstens gedeeltelijk. Ergens begrijp ik de man wel. Misschien bedoelde hij eerder dat vriendschap af en toe ver weg lijkt. Neem dat op het Franse platteland gerust letterlijk. Maar de sterkste banden breken niet. Meestal zit er wel wat rek op. En soms staan ze gewoon even plat. Om later opnieuw vol te pompen met leven.

En wat is er mis met missen? Tenminste in de context van 'niet voor altijd'. Het maakt opnieuw ontmoeten zóveel mooier. Zelfs afscheid nemen krijgt een dun laagje chroom. Afstand tussen mensen is soms heel heilzaam. En dan heb ik het niet over die anderhalve meter. Maar over de vrije ruimte die je laat tussen twee schone momenten samen. En de tussentijd die zich nauwgezet opsplitst in waardevolle herinneringen en hoopvol uitkijken naar.

Ruimte en tijd voor jezelf. Om even op adem te komen. Gewoon de dingen doen die je gelukkig maken. Niet geleefd door agenda's, niet genavigeerd door stuurlui aan wal. En al zeker niet beoordeeld door zij die het perfecte leven (lijken te) leiden. Op Instagram of in andere digitale droomwerelden. Natuurlijk tonen we allemaal onze leukste momenten en vrolijkste foto's. Wij ook. Maar weet dan dat perfectie niet bestaat. En de zon niet altijd schijnt. Zelfs niet in het zuiden van Frankrijk.

De conclusie: volmaaktheid is een illusie. Dus ik zing dat liedje voortaan zo. Vriendschap is écht. In het beste geval voor het leven. En anders gewoon als een blijvend souvenir. Waar je dankbaar aan terugdenkt tijdens het hedendaagse vooruitkijken. Want omzien mag niet meer. Zeggen ze. Maar ik doe het toch. Sterker nog: ik leef meer gisteren dan morgen. Want daar ligt alles wat ik zeker weet. En koester. Het doet me lachen. En ja, soms ook huilen. Niemand is perfect.